Ας ξεκινήσουμε με μια αλήθεια: όταν δεν έχει προβλεφθεί από την φάση κατασκευής η αποστράγγιση πάνω από υπόγειο το οποίο έχει καλυφθεί με χώμα, τότε κάθε επέμβαση έχει ως σκοπό να μειώσει τις επιπτώσεις και όχι να λύσει εξολοκλήρου το πρόβλημα.

Γιατί όμως; Η απάντηση είναι απλή:

Γιατί απαιτείται η εξολοκλήρου αφαίρεση του χώματος και των φυτών, πράγμα απαγορευτικό οικονομικά. Και αυτό γιατί, η σωστή αποστράγγιση απαιτεί την πλήρωση του συνόλου της οροφής του υπογείου με σκύρο (χαλίκι) ύψους τουλάχιστον 20 εκ. (καλυμμένου φυσικά με μη πλεκτό γεωύφασμα). Φυσικά πρέπει να έχει προηγηθεί η μόνωση της πλάκας. Αν έχει προβλεφθεί και η κατασκευή της τελικής επιφάνειας της πλάκας με ρύση τότε ακόμα καλύτερα.

Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η συνεχή εισχώρηση υγρασίας στην πλάκα οδηγεί σε οξείδωση του οπλισμού του σκυροδέματος και σταδιακή καταστροφή της.

Καλά μέχρι εδώ, αλλά τι κάνει κάποιος που δεν μπορεί να αναλάβει τόσο μεγάλο κόστος αλλά είναι διατεθειμένος να βρει μια λύση έστω και αν αυτή δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα εξολοκλήρου;

Υπάρχουν μια σειρά παρεμβάσεων που μπορούν να γίνουν έτσι ώστε να ανακουφιστεί όσο είναι δυνατό η οροφή του υπογείου. Πάμε να τις δούμε:

Πρέπει να αλλάξει η όδευση κάθε υδρορροής η οποία καταλήγει στον προβληματικό χώρο (λεκάνη).
Κατασκευή καναλιών αποστράγγισης (σωλήνα αποστράγγισης εντός γαρμπιλιού, γεωυφάσματος κτλ. ) σε σχήμα ψαροκόκαλου, το οποίο θα οδηγεί τα ύδατα σε φρεάτιο ή στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Εδώ θα πρέπει να δώσουμε περισσότερο έμφαση σε σημεία που υπάρχει συσσώρευση ομβρίων υδάτων.
Μείωση όσο είναι αυτό δυνατό του ποτίσματος και αφαίρεση θάμνων ή δένδρων καθώς οι ρίζες τους καταστρέφουν των μόνωση.
Κατασκευή απορροών στο επίπεδο της πλάκας ώστε να απομακρύνουμε τα ύδατα που συγκεντρώνονται πάνω σε αυτή. Φυσικά οι απορροές περιβάλλονται από χαλίκι και γεωύφασμα.

Ας δούμε μία περίπτωση στην οποία η μόνη πρόβλεψη που έγινε κατά την κατασκευή ήταν η μόνωση με ασφαλτόπανο.